RAPE...Passion 2
หลายวันแล้วที่เหตุการณืเลวร้ายในชีวิตของจองกุกได้ผ่านพ้นไป ถึงแม้รอยตราบาปที่ใครอีกคนได้ตีตราไว้จะลบเลือนไปตามเวลาแต่รอยแผลในใจนั้นกลับยังชัดเจน จองกุกจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเข้าใกล้กับแทฮยองจนเหล่าฮยองรู้สึกได้
" นายเป็นอะไรรึเปล่าจองกุก ?" จีมินเอ่ยถามน้องเล็กที่นั่งเหม่อลอยอยู่ใกล้ๆ แต่จองกุกก็ได้แต่ส่ายศีรษะปฏิเสธไปมาให้คนดังกล่าวเข้าใจว่าไม่มีอะไร
" มีอะไรก็บอกฮยองได้นะจองกุก อย่าเก็บไว้คนเดียว " เมื่ออีกคนไม่ตอบจีมินจึงได้แต่ลูบศีรษะกลมเบาๆแล้วลุกเดินจากไปทิ้งให้มักเน่น้อยจมปลักกับความคิดของตนเองต่อไป
" อ๊ะ !! " เสียงหวานร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อมือหนาของใครอีกคนโอบรั้งร่างเข้าไปโอบกอดจนตัวของเขาขึ้นมาเกยอยู่บนตักของอีกคน
" ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ " กัดฟันบอกคนที่ตีหน้าตายไม่สนใจแถมยังฉีกยิ้มส่งให้ไม่แยแสความรู้สึกของคบบนตัก มือเรียวจิกกำฝ่่ามือแน่นเอียงคอหลบปลายจมูกโด่งที่กดสูดดมความหอมโดยไม่สนว่าใครจะเห็นหรือไม่
" อย่าหนีฮยองอีกเลยจองกุกอา นายก็รู้ว่าหนียังไงก็ไม่พ้นอยู่ดี " ไม่พูดเปล่าริมฝีปากร้อนกดจูบไล้เลียคอเนียนจนจองกุกได้แต่หดคอหนี ร่างบางสะบัดกายอย่างแรงจนหลุดจากพันธนาการโดยที่อีกคนยังมัวเมากับกลิ่นหอมอ่อนอยู่
" อย่ามาทำแบบนี้กับผมอีกแทฮยองฮยอง !! " จากนั้นก็ผลุนผลันเปิดประตูออกจากห้องไป เพียงแค่ลับสายตาใครบางคนที่เฝ้า
มองอยู่นานก็ออกมาจากมุมที่ซ่อนตัวอยู่ ดวงตาคู่คมปรายตามองคนที่นั่งต่อยลมต่อยแร้งอย่างทำอะไรคนตัวเล็กไม่ได้ รอยยิ้มเยาะเย้ยผุดขึ้นก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังยิ่งโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าไปใหญ่
" หมดเวลาของนายแล้วล่ะแทฮยอง คราวนี้ตาฉันบ้างล่ะนะน้องชาย "
" โธ่เว๊ย!! " ได้แต่โมโหอย่างทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่มองคนที่โบกมือลา
....ร่างบางได้แต่นั่งถอดถอนใจ สายลมอ่อนๆที่พัดผ่านมาช่วยบรรเทาอารมณ์เศร้าหมองได้บ้างแต่เมื่อกลับไปหอเขาก็ต้องเจอกับเหตุการณ์เดิมๆอีก
" มานั่งทำอะไรตรงนี้จองกุก ? " เสียงทุ้มเอ่ยถามจากด้านหลังจนอีกคนสะดุ้ง ดวงตากลมฉายแววสงสัยจนปิดไม่มิดคนพี่จึงได้แต่หัวเราะด้วยความเอ็นดู
" มานั่งเล่นน่ะครับ "
" ว่าแต่มาร์คฮยองมาทำอะไรตรงนี้ครับ " เอียงคอถามคนที่ไม่น่าจะมาอยู่แถวนี้ได้ รอยยิ้มหวานส่งให้อย่างน่ารัก
" พอดีมาทำธุระแถวนี้น่ะ ไปเดินเล่นกันไหมจองกุก? "
" คงจะไม่ได้ล่ะมั้ง เพราะจองกุกคงต้องไปกับผม " เสียงทุ้มแทรกขึ้นก่อนที่จองกุกจะได้ตอบ มือหนาคว้าข้อมือเล็กลากกึ่งจูงอีกคนให้จากมาโดยที่ยังไม่ได้ล่ำลาชายหนุ่มอีกคน
" นัมจุนฮยองหยุดลากผมซะที!! " เสียงหวานตะโกนลั่นพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าลีดเดอร์คนเก่งเป็นอะไรไปที่ได้ดูฉุนเฉียวขนาดนี้
" ขึ้นรถไปจองกุก !! " ดันร่างเล็กที่ลากมาด้วยผลักขึ้นรถอย่างแรง ก่อนนัมจุนจะตามขึ้นไปสตาร์ทรถขับออกด้วยความเร็วจนคน
เป็นน้องได้แต่นั่งเกร็งแต่ก็ไม่กล้าที่จะถามหรือพูดคุยอะไรทั้งสิ้นเพราะดูเหมือนคนเป็นพี่จะมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจอยู่ จนในที่สุด
ก็เป็นคนพี่เองที่ทนไม่ได้เบียดรถจอดเข้าข้างทาง ยอมรับเลยว่านัมจุนตอนนี้โมโหมากจริงๆที่เห็นน้องเล็กซึ่งเขาเฝ้าทะนุถนอมไปสนิทสนมกับชายอื่นอีกทั้งเขายังพลาดให้แทฮยองได้จองกุกไปกอดตัดหน้ามันยิ่งทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองมากขึ้นเป็นทวีคูณ
" ทำไมนายจะต้องสนิทสนมกับคนอื่นไปทั่วจองกุก หว่านเสน่ห์ให้คนในวงยังไม่พอหรือไง ?"
" นัมจุนฮยองพูดอะไร ผมไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไร ? "
" นายก็ทำอยู่ไม่ใช่หรือไง วานก่อนก็ได้ไอ้แทฮยองแล้วนี่นา วันนี้กะคนนอกวงเลยงั้นหรอ "
เพี๊ยะ!! มือบางฟาดแก้มคนเป็นพี่เต็มแรง คนตัวบางสั่นสะท้านด้วยความโกรธ ดวงตาคู่กลมสบเข้ากับดวงตาเรียวรีที่ฉายแวววาวโรจน์อย่างไม่คิดจะหลบหนี พลันต้องกรีดร้องออกมาเมื่ออีกคนคว้าร่างของเขาไปกอดจนแนบแน่นใบหน้าหวานหันรีหันขวางส่ายหนีปลายจมูกมนที่ซุกไซ้ดอมดมกลิ่นกายอ่อน
" ในเมื่อนายก็ได้แทฮยองเป็นสามีไปแล้ว จะเพิ่มฮยองคนนี้เข้าไปอีกคนก็คงไม่แปลกหรอกนะจอนจองกุก "
" ไม่ปล่อย... ม่ายยย !! " ร่างบางสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นปนเสียงกรีดร้องเป็นระยะคนตัวสูงกว่าดึงรั้งร่างเด็กน้อยขึ้นไปนั่งทับบนตักของตนเองมือบางพยายามผลักไสแต่ก็ไม่ได้ผลเป็นเพราะสถานที่ที่มีอาณาเขตจำกัด เสื้อยืดตัวบางถูกรั้งขึ้นจนไปกองอยู่เหนือแผ่นอกเนียน มือหนาขยี้ตุ่มสีหวานทั้งสองข้างอย่างเมามันจนตุ่มเล็กๆนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้ม ริมฝีปากอุ่นร้อนขบกัดต้นคอขาวเป็นรอยช้ำห้อเลือดอยู่หลายที่
" อึก...อือออ นัมจุน ฮึก ฮยองได้โปรด ปล่อยผมไป ฮืออ.. " จองกุกขอร้องอ้อนวอนให้อีกคนปล่อยเขาไปแต่ก็เหมือนจะเปล่าประโยชน์เมื่ออีกคนนั้งกำลังตกเป็นทาสของกามรมณ์จนถอนตัวไม่ขึ้น ไม่รู้สึกถึงความผิดชอบชั่วดี หรือความผูกพันที่มีให้มานาน ตอนนี้กลายเป็นว่าสายใยนั้นกลับขาดลงยากที่จะต่อติดด้วยฝีมือของเขาเอง
" อ้ากกก!! " เสียงแหบพร่ากรีดร้องลั่นเมื่อนัมจุนกระชากกางยีนส์ลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า ขาเรียวข้างหนึ่งถูกจับให้ไปวางอยู่บนคอนโทรลหน้ารถส่วนอีกข้างวางพาดไว้บนท่อนแขนแกร่ง ส่วนแก่นกายสอดใส่เข้ามาแล้วกระแทกกระทั้นเต็มแรงจนปากทางเริ่มปริออกจนมีเลือดซึม เสียงครางสะอื้นเสียงแหบพร่าที่เฝ้าร้องขอให้หยุดดังก้องทั่วห้องโดยสารผสมกับเสียงครางสมอารมณ์หมาย คราบเหมือกขาวปนเลือดสีอ่อนไหลทะลักล้นแก่นกายที่ยังคาตรงช่องทางนุ่มร่างเล็กสั่นกระตุกเป็นระยะด้วยความอึดอัดคับแน่น ใบหน้าสวยที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ดวงตาแดงช้ำหลับพริ้มไม่รู้สึกตัวอีก คนเป็นพี่ค่อยๆถอดถอนกายออกแล้วโอบวางร่างอีกคนไปวางไว้ที่เบาะหลังของรถ เพลิงกามรมณ์ยังคงคุกรุ่นจนชายหนุ่มไม่คิดยับยั้งชั่งใจอีกต่อไปถึงแม้น้องเล็กของเขาจะหมดสติไปแล้วแต่ผู้เป็นลีดเดอร์ของวงก็ยังคงขึ้นทาบทับคลอเคลียร่างบอบช้ำนั้นตลอดทั้งคืนท่ามกลางแสงไฟจากเสาไฟข้างถนนที่เริ่มทำงานบนเส้นทางสายเปลี่ยวแห่งนี้
" ไม่คิดจะถนอมน้องเล็กของเราบ้างหรือไงครับ ? " เสียงชายหนุ่มผิวขาวที่นั่งรอตรงห้องนั่งเล่นเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นลีดเดอร์อุ้มร่างของคนที่เขาเฝ้ารออยู่นานเข้ามาในหอพัก ก่อนจะลุกขึ้นก้าวเท้าไปยาวๆยื่นมือไปรับร่างบอบบางนั้นอุ้มแนบอก
" พวกนายรวมทั้งแทฮยองรุนแรงกับน้องเล็กเรามากไปล่ะ เกมนี้พวกนายถูกตัดสิทธิ์ซะแล้ว ขอโทษด้วยนะน้องชายทั้งสอง "
TBC.
